Οι ανήθικοι

Βρέθηκα στο διάδρομο ενός δημόσιου νοσοκομείου και κατά τη διάρκεια της αναμονής έβαλα να ακούσω από το κινητό μου το μεγαλύτερο ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδος.

Ήταν η πρώτη μέρα του καινούριου πρωθυπουργού. Οι διθύραμβοι και τα χαμόγελα περίσσευαν. Δικαίωμά τους. Δικαίωμα δικό μου να κρατώ τις επιφυλάξεις μου. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός σε πλήρη έξαψη -επειδή ως έθνος πετύχαμε τον τζόκερ προϊστάμενο- βάλθηκε να μεμψιμοιρεί για αυτούς που δεν συμμερίζονταν το πάθος του και τη χαρά του. Και μιλούσε για κάποιους που τις επόμενες μέρες θα βγουν στους δρόμους και δε θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον εκπρόσωπο των τραπεζιτών. Το επιχείρημά του δε καταλυτικό «δείτε τους πως ντύνονται για να καταλάβετε τη σημασία των απόψεών τους!» και προς επίρρωση των λόγων του τσιτάρισε και τον Βιτγκενστάιν «δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ηθικής και αισθητικής».

Κοίταξα γύρω μου. Άνθρωποι απλοί, ο καθένας με το πόνο του, με τα προβλήματά του. Έριξα μια ματιά στο νοσηλευτικό προσωπικό. Να τρέχουν πανικόβλητοι να εξυπηρετήσουν τους ασθενείς, να πούνε μια καλή κουβέντα, να απαλύνουν τον αβάσταχτο πόνο. Μα διάολε… ούτε μια Louis Vuitton Ένα prada, ένα Armani βρε αδερφέ!! Ω ναι. Η διπλανή μου φορούσε μια ζακέτα που δεν ταίριαζε χρωματικά με τα παπούτσια της… τς… τς. τς!

Κανείς τους δε φαινόταν να συχνάζει τα βράδια στο Μέγαρο Μουσικής (τσάμπα και τα εκατομμύρια που χαρίζει το κράτος στο ευαγές ίδρυμα του Λαμπρακέικου), κανείς τους δε στάθηκε στα φουαγιέ των επιχορηγούμενων θεάτρων να χαριεντιστεί και να φωτογραφηθεί με αυτούς που θέλουν να σώσουν το έθνος. Το πολύ - πολύ να πάνε σε κανένα ταβερνείο, σε κάποια καλοκαιρινή συναυλία, σε κανένα πανηγύρι. Και τα χειμωνιάτικα βράδια διασκεδάζουν βλέποντας άλλους να γλεντάνε στη τηλεόραση για λογαριασμό τους.

Μου ‘ρθε να τους φωνάξω. Που πάτε βρεε! Πως θα μπείτε στη νέα εποχή χωρίς αισθητική; Δε βλέπετε τα τσιταρισμένα μάγουλα των υπουργών; Τις παλ αποχρώσεις των τηλεοπτικών στούντιο; Τις αισθαντικές κραυγές των τραπεζιτών;

Εσύ. Ναι εσυ! Γιατί είσαι αξύριστος; Ξέρεις τι λέει ο Λούντβιχ Βινγκεστάιν, ή μόνο Ζαμπέτα ακούς; Εδώ οι άνθρωποι έκαναν την καρδιά τους πέτρα και ενώθηκαν να μας σώσουν, κι εσύ φοράς ακόμη το φθαρμένο τζιν που πήρες πρόπερσι; Δεν έχεις λεφτα; Δεν εχεις δουλειά; Τα παιδιά σου δεν έχουν βιβλία; Άστα αυτά. Εδώ μιλάμε για αισθητική για ολοκαίνουργιους πρωθυπουργούς, για αγορές (όχι βρε αγράμματε για τις λαϊκές αγορές) για σπρεντ, για Αϊ – Μι- Εφ, για Αϊ – Αϊ- Εφ, κι εσύ το μόνο που καταλαβαίνεις είναι το Αϊ- Αϊ Μάνα μου;

Και πως τολμάτε να υπάρχετε; Χωρίς αισθητική; Ανήθικοί.. ε ανήθικοι…

Έτσι είναι, αφού μας στέλνουν σε σχολεία που μας διδάσκουν την αγραμματοσύνη, μας βομβαρδίζουν με χαζοχαρούμενα τραγουδάκια, μας γαζώνουν τον εγκέφαλο με τα μεσημεριανά πορνίδια κάτι τηλεοπτικές ασημαντότητες, μας κάνουν και κριτική από πάνω και μας λένε και ανήθικους.

Ορίστε μας. Τα κολλαρισμένα πουκάμισα. Οι ομιλούσες γραβάτες. Τα σινιέ ταγεράκια. δε μπορούν να συνεχίσουν να συναγελάζονται με την αμφιβόλου αισθητικής (και ηθικής, μη το ξεχνάμε) πλέμπα.

Γι αυτό και μας στερούν και το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τη ζωή μας. Ακούς εκεί θράσος! Ούτε να ψηφίσουμε, ούτε να μιλήσουμε, ούτε ώχ να μην ακουστεί. Το λέει εξάλλου και ο Βιγκεστάιν.

Ξεχνούν βεβαίως ότι ο κόσμος προχωρά δίχως να κοιτάζει τη δικιά τους μελαγχολία. Και αν κάποτε αλλάζει, (γιατί αλλάζει ο κόσμος ξουρισμένοι εξυπνάκηδες) είναι από εκείνα τα παιδιά -που μας λέει ο ποιητής- με τα λασπωμένα πόδια που τα φώναζαν αλήτες.

Μέσα στον παραλογισμό της όμως, η γελοία ντουντούκα του μνημονίου, μας θύμισε έστω και με λάθος ρήση τον Αυστριακό Φιλόσοφο και φίλο του Μπέρτραντ Ράσελ.

Ο Βιγκεστάιν, λοιπόν, στην κατακλείδα του μοναδικού έργου που δημοσίευσε εν ζωή, το Tractatus Logico-Philosophicus, αναφέρει «Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει.» Σας το λέω εγώ, ένας αγράμματος, ένας ακούρευτος, αμφιβόλου αισθητικής και κατ’ επέκταση και ηθικής Έλλην.